۴g پلاس چیست؟

حتماً همه ی شما دوستان با این نظر موافق هستید که هر چه که به جلوتر می‌رویم نیاز به دسترسی به یک اینترنت با سرعت بیشتر، خدمات بهتر، پایداری مقاوم تر، ارزان تر و با دسترسی آسان‌تر، بیشتر احساس می‌شود در ادامه همراه دیجیتالیا باشید .

این روزها در دنیای تکنولوژی نیاز به این داریم که بتوانیم ویدئوهای با رزولوشن و حجم های بالا مانند ۲K و یا حتی ۴K را به صورت بی‌سیم ارسال کنیم، محتوای VR (واقعیت مجازی) را به صورت آنلاین مشاهده کنیم و یا دسترسی بی‌سیم برای انتقال حجم های وسیع اطلاعاتی و آن هم در سرعت مناسب و پایداری بیشتری داشته باشیم.

این نیازها ما را وادار به این می‌کند که نوع ارتباط خود با شبکه اینترنت را تغییر دهیم. دیگر دورانی نیست که بتوان همه کارها را با سرعت های کیلو بیتی پاسخ گفت و برخی مواقع ما مجبوریم به سمت ارتباط های مگابیتی و حتی گیگابیتی برویم تا بتوانیم به نتایج مطلوب برسیم. از طرف دیگر تعداد کاربرانی که هر لحظه به اینترنت نیاز دارند نیز بیشتر می‌شوند و اگر این افزایش تعداد کاربر با افزایش حجم مصرفی با همان شیب همراه باشد، کل ظرفیت شبکه مخابراتی با سرعت بسیار بیشتری از قبل اشغال شده و دیگر اپراتورها نمی‌توانند پاسخگوی نیاز مشترکین خود باشند.

به همین دلیل نیاز داریم تا پا را کمی فراتر گذاشته و به سمت ارتباط های سرعت بالاتر برویم؛ ارتباط هایی که شاید در دسترس ترین و بهترین آنها در حال حاضر، ارتباط ۴.۵G باشد. البته گهگاه عبارت های دیگری مانند +۴G، LTE-A، LTE-Advanced و یا LTE-Advanced Pro نیز به جای ۴.۵G مورد استفاده قرار می‌گیرند که صحیح ترین لفظ برای آن ۴.۵G است؛ چرا که این عبارت به یک نسل ارتباطی اشاره دارد و فناوری ها و تکنیک های ارتباطی دیگر، زیر مجموعه آن هستند. البته به شما دوستان پیشنهاد می‌کنیم به این مطلب مراجعه کنید تا به صورت کامل به تفاوت این عبارات با هم پی ببرید.

۴.۵G به صورت ساده چه کار می‌کند؟

نسل ۴.۵ در واقع واسطی میان نسل ۴ مخابراتی و نسل ۵ است که هنوز تجاری سازی نشده و به صورت رسمی معرفی نشده است. در واقع به صورت پایه، نسل ۴.۵ با بهبود ارائه خدمات توسط نسل ۴، از چند تکنیک مخابراتی استفاده می‌کند تا بتوان از یک شبکه نسل ۴ و چند ابزار سخت افزاری به سرعت های به مراتب بالاتری دست یافت.

این تکنیک ها شامل ۱۳ فناوری از جمله Licensed-Assisted Access (LAA)، ۳D/FD-MIMO(FD اشاره دارد به Full Dimension)، NB-IoT، Massive Carrier Aggregation, Massive MIMO ، Latency Reduction، Downlink Multiuser Superposition Transmission،و Single Cell-Point to Multi-point (SC-PTM) هستند که توضیح همه آنها در حوصله این مطلب نمی‌گنجد ولی به اختصار باید بگوییم که ایده و پایه و اساس اصلی ۴.۵G با استفاده از سه تکنولوژی ۲۵۶QAM، Massive MIMO و Carrier Aggregation به دست آمده است که با تلفیق آنها توانایی دستیابی به سرعت های تا بیش از ۱ گیگابیت بر ثانیه در بستر مخابراتی نسل ۴ ممکن می‌شود.

به صورت ساده، ۲۵۶QAM یکی از روش های مدولاسیون دیجیتال (و در برخی مواقع آنالوگ) است که در آن اطلاعات، تغییرات را در فاز و دامنه پالس سیگنال حامل پیاده می‌کنند. تکنولوژی Massive MIMO نیز حجم وسیعی از کانال های مخابراتی را برای برقراری ارتباط مورد استفاده قرار می‌دهد و Carrier Aggregation هم تکنیکی برای استفاده از دو کریر (حامل) در دو فرکانس با استفاده از دو آنتن در دستگاه های مخابراتی است.

از طرف دیگر استفاده از همه تکنیک های فوق باید توجیه کیفی و فنی نیز داشته باشد. به عبارت ساده باید همه تکنیک های بالا به دستیابی به سرعت بالاتر ارتباطی ختم شود. از این رو مودمی که برای برقراری ارتباط مورد استفاده واقع می‌شود باید بتواند سرعت های ارسال و دریافت داده در حد استاندارد ۱ گیگا بیت بر ثانیه را ارائه دهد. در این حالت به این نتیجه می‌رسیم که مودم های مورد استفاده در تکنولوژی ۴.۵G باید حداقل از کتگوری ۶ مخابراتی با سرعت ارسال داده ۳۰۰ مگابیت بر ثانیه و سرعت دریافت ۵۰ مگابیت بر ثانیه برخوردار باشد. در این حالت با استفاده از تکنیک های مورد اشاره در فوق، می‌توان به سرعتی بسیار بالاتر از این دو عدد دست یافت. ماکزیمم سرعت تعریف شده برای نسل ۴.۵ نیز ۱.۲ گیگا بیت بر ثانیه است که می‌توان با استفاده از کتگوری ۹ و Carrier Aggregation از نوع ۴ آنتن یا به اختصار ۴CA به آن رسید.

چه دستگاه هایی از ۴.۵G پشتیبانی می‌کنند؟

پیش از هرگونه توضیح دیگری در این مورد باید بگوییم که ما در این مطلب موضوع دستگاه های با قابلیت پشتیبیانی از ۴.۵G را دستگاه هایی می‌دانیم که بتوانند از حداقل از ۲ آنتن با دو فرکانس در یک باند LTE (برای مثال دو فرکانس ۲۶۰۰ و ۱۸۰۰ مگاهرتز در شبکه LTE ایرانسل) و MIMO نوع ۲×۲ استفاده کنند. با توجه به توضیحاتی که در این مطلب بیان کردیم، اینکه دستگاهی بتواند به ارتباط ۴.۵G دسترسی داشته باشد مستلزم این است که هم مودمی با کتگوری ۶ به بالا داشته باشد و هم اینکه مودم مذکور قابلیت تجمیع حامل یا همان Carrier Aggregation را داشته باشد و در کنار آن از MIMO های نوع ۲×۲ به بالا استفاده کند. در واقع اینکه دستگاهی داشته باشیم که MIMO نوع ۲×۲ داشته باشد ولی نتواند از CA استفاده کند به این معناست که این دستگاه توانایی استفاده از ۴.۵G را ندارد.

برای مثال گوشی سامسونگ گلکسی اس ۶ با شماره مدل SM-G920F مودمی با کتگوری ۶ و ۲×۲ MIMO و ۲CA دارد و با این اوصاف می‌تواند در شبکه مخابراتی ایرانسل با اتخاذ سیگنال از دو باند ۲۶۰۰ و ۱۸۰۰ مگا هرتز، ارتباط از نسل ۴.۵G را داشته باشد. در این حال گوشی مانند سامسونگ گلکسی اس ۷ اج با شماره مدل SM-G935F نیز مودمی از کتگوری ۹ با ۴×۴ MIMO و ۳CA دارد که به دلیل عرضه سیگنال های ۴G ایرانسل و همراه اول در دو فرکانس، تنها از دو تجمیع حامل استفاده خواهد کرد ولی با این حال می‌تواند ارتباط ۴.۵G و البته با سرعتی بیشتر از گلکسی اس ۶ داشته باشد.

مرتبط : عکاسی در ساحل